با شناسایی دست سازه های سنگی انسان های نئاندرتال (دوره پارینه سنگی میانی) محدوده جغرافیایی میرک در حاشیه جنوبی شهر سمنان، احتمال زیست این دسته از انسان ها در ایران قوت یافت. سرپرست هیات بررسی و شناسایی محوطه باستانی تپه های میرک روز شنبه با اعلام این خبر به پراکنش غیر قابل شمارش دست سازه های سنگی در قالب تراشه، تیغه، ریزتیغه، پیکان، سرپیکان و سنگ مادر اشاره کرد و گفت: این دست سازه ها با تکنیک لوا لوا که مختص انسانهای نئاندرتال بوده ساخته شده است.
وی گودی عمیق موجود در پشت تپه های میرک با رسوبات دریاچه ای را از دیگر احتمالات استقرار انسان های نئاندرتال در این محوطه برشمرد و افزود: با توجه به شواهد و مطالعات انجام شده این منطقه به صورت مستمر مورد استفاده انسان های دوره پارینه سنگی میانی( 40 تا 200هزارسال پیش) بوده است.
وحدتی نسب خاطر نشان کرد: محدوده جغرافیایی شناسایی شده میرک،که بیش از 40 هکتار وسعت دارد یکی از بزرگترین محوطه های روباز پارینه سنگی میانی در ایران می باشد.
به گفته وی،نمونه برداری آماری هدفمند و ایجاد شبکه بندی تصادفی با توجه به وسعت این محوطه و تعداد بی شمار دست سازه های سنگی تنها راه مطالعه و بررسی آثار موجود بوده و در خلال این پژوهش بیش از ده هزار دست سازه سنگی به صورت سیستماتیک جمع آوری و اطلاعات مربوط به هر قطعه به صورت مجزا وارد فایل اطلاعاتی شده است.
سرپرست هیات بررسی و شناسایی پژوهشگاه میراث فرهنگی با اشار به اینکه جنس دست سازه های سنگی از توف و چرت است گفت: رگه های معدنی این سنگها در 16 کیلومتری منطقه میرک و در کوهپایه های مشرف به سمنان شناسایی شده و فراوانی آثار سنگی یافت شده بیانگر آن است که انسان های مستقر در این محوطه به این معدن دسترسی داشته اند.
وحدتی نسب محدوده جغرافیایی این محوطه را شامل تپه های دلازیان و میرک دانست و گفت: مطالعات آزمایشگاهی مصنوعات سنگی این محوطه به تازگی آغاز شده که با انتشار نتایج آن، امید می رود درک صحیحی از استقرار انسان در دوران پارینه سنگی در حاشیه شمالی کویر مرکزی ایران بدست آید.